Klauzura
Klauzurę w klasztorze mniszek należy pojmować w sensie pozytywnym, jako przestrzeń przeznaczoną do użytku mniszek i chroniącą oblubieńczą relację z Bogiem, tych które żyją życiem kontemplacyjnym. Jest to przestrzeń życia domowego, rodzinnego, w której wspólnota prowadzi życie w zażyłych relacjach siostrzanych. („Cor Orans” Instrukcja do Konstytucji Ap.VDq, nr.164).
Samotność mniszki za klauzurą pomaga otworzyć się na wewnętrzną, niczym nie ograniczoną, przestrzeń wolności przebywania z Bogiem na modlitwie, sprawowaniu liturgii a także w codziennej posłudze siostrzanej, tak aby w tej przestrzeni miłości mniszka mogła ogarniać modlitwą i troską świat, słuchać potrzeb człowieka, aby następnie przedstawiać Panu Bogu. Papież Franciszek pisze, że „oddzielenie od świata, konieczne dla tych, którzy poszli za Chrystusem w życiu zakonnym, ma dla was, siostry kontemplacyjne, szczególny przejaw w postaci klauzury, która jest miejscem bardzo osobistym Kościoła oblubienicy” (Konstytucja Apostolska Vultum Dei Quaerere, nr 31).
Jesteśmy głęboko przekonane, że nasze wspólne życie prowadzone w świętej przestrzeni klauzury, przeniknięte milczeniem i modlitwą kontemplacyjną, — poprzedza głoszenie Braci i wszelkie ludzkie czyny i jest przydatne dla świata w dziele zbawiania dusz i niesienia ludziom pokrzepienia i otuchy — podobnie jak głoszenie Dobrej Nowiny przez Jezusa, było poprzedzone milczeniem życia ukrytego w Nazarecie.
„Jako duchowa oaza – klasztor – ukazuje współczesnemu światu rzecz najważniejszą, co więcej decydującą: istnieje ostateczna racja, dla której warto żyć, to znaczy Bóg i Jego nie zgłębiona miłość”. (Benedykt XVI)