Konstytucja podstawowa

Wyjątki z Konstytucji Podstawowej Mniszek

 

  1. Mniszki Zakonu Kaznodziejskiego zaczęły istnieć od chwili, gdy święty Ojciec Dominik zgromadził w klasztorze Matki Najświętszej w Prouilhe w 1206 roku kobiety nawrócone do wiary katolickiej. Ze względu na ich modlitwę i pokutę włączył je w swoje dzieło “Świętego Kaznodziejstwa” jako zajmujące się samym tylko Bogiem.

  2. Jak Bracia, tak i Mniszki przez właściwy im sposób życia dążą do doskonałej miłości względem Boga i bliźniego: do miłości, która skutecznie troszczy się i wyjednuje ludziom zbawienie. Są bowiem przekonane, że dopiero wówczas staną się naprawdę członkami Chrystusa, gdy będą bez reszty oddane dziełu pozyskiwania dusz: tak jak Pan Jezus, Zbawca wszystkich ludzi, oddał się cały dla naszego zbawienia. Różne są bowiem dary łaski, lecz jeden i ten sam Duch, jedna miłość, jedno miłosierdzie.

  3. Zadaniem Braci, Sióstr, oraz świeckich członków Zakonu jest “głosić po całym świecie Imię Pana naszego Jezusa Chrystusa”, zadaniem zaś Mniszek — szukać, rozważać i wzywać tegoż Chrystusa w cichości, aby słowo, które wychodzi z ust Boga, nie wracało do Niego próżne, lecz pomyślnie spełniło swoje posłannictwo (por. Iz 55,10).

  4. Powołane przez Boga, aby na wzór Marii siedzieć u stóp Jezusa i słuchać słów Jego (por. Łk 10,29), niech siostry będą zwrócone ku Panu unikając trosk i niepokojów świata. Zapominając o tym, co za nimi, a wytężając siły ku temu co przed nimi (por. Flp 3,13) poświęcają się Bogu przez publiczne ślubowanie rad ewangelicznych czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. W czystości i pokorze serca, w ustawicznej żywej kontemplacji miłują Chrystusa, który przebywa na łonie Ojca.

  5. Prowadząc jednakowy, czysto kontemplacyjny sposób życia, zachowując odłączenie od świata przez klauzurę i  milczenie, gorliwe w pracy, z zapałem studiując prawdę Bożą, gorącym sercem wnikają w Pismo Święte, trwając w ustawicznej modlitwie, radośnie pełniąc pokutę, szukając siostrzanej jedności, z czystym sumieniem i w weselu siostrzanej harmonii, w “wolności ducha” szukają Boga, który teraz pozwala im jednomyślnie mieszkać razem, a w dniu ostatecznym zgromadzi w Mieście Świętym lud przez Siebie nabyty. Wzrastając w miłości w samym sercu Kościoła, przez tajemnicza płodność przyczyniają się do wzrostu ludu Bożego, a swym życiem ukrytym proroczo przepowiadają, że jedyną szczęśliwością naszą jest Chrystus: obecnie przez łaskę, a kiedyś w przyszłości przez chwałę”.

Do obserwancji zakonnych należą zarówno wszystkie elementy stanowiące życie dominikańskie, jak też inne, wprowadzające w nie porządek przez obowiązującą wszystkich karność. Najważniejsze wśród nich to życie wspólne, sprawowanie liturgii i modlitwa prywatna, wypełnianie ślubów, studiowanie prawdy Bożej. Aby zaś wiernie to wszystko wypełnić, pomaga nam klauzura, milczenie, habit zakonny, praca ręczna i dzieła pokuty.

Generał Zakonu Kaznodziejskiego, o. Gillet rozesłał list okólny do swoich Najdroższych Córek, by im miedzy innym przypomnieć, że „nie wstępuje się do klasztoru, aby być na zawsze odciętym od świata przez klauzurę i wrzuconym na oślep w święte obserwancje. Jeśli celem całego życia zakonnego jest miłość, różnicę miedzy poszczególnymi formami życia zakonnego pochodzą z dzieł miłości, które wypełnia się dla Boga i dla bliźnich. Życie kontemplacyjne przyjmuje swoją nazwę od kontemplacji, która obejmuje jedyne dzieło miłości Boga.

Dominikańskie siostry kontemplacyjne mają trzy sposoby realizacji powołania: chórową recytację boskiego oficjum, wytrwałe studium doktryny chrześcijańskiej; oraz monastyczne obserwancje”.