św. Dominik
Św. Dominik de Guzman, kapłan i założyciel Zakonu Braci Kaznodziejów – Dominikanów
Dominik Guzman urodził się około 1170 roku w Caleruega (Kastylia). Pochodził z kastylijskiego rodu Guzmanów. Ojcem jego był Feliks Guzman, matką — bł. Joanna. Jak głosi tradycja dominikańska, bł. Joanna miała mieć tajemnicze widzenie, sen, że nosi w swym łonie szczenię z zapaloną pochodnią, co miało oznaczać, iż pocznie i urodzi kaznodzieję, który rozpali świat swoją miłością do Boga. Dominik wzrastał przy boku głęboko wierzącej matki. Po skończeniu studiów teologicznych w Palencji został kapłanem i kanonikiem katedralnym w Osma. Gorliwie pracował nad sobą, przyjmując do serca wskazania Ewangelii i żyjąc głębokim życiem modlitwy. Inspiracji do życia wewnętrznego czerpał również z lektury pism jednego z ojców Kościoła, Jana Kasjana (IV/V w.).
Mocno poruszony nędzą i głodem prostego ludu spowodowanymi klęskami żywiołowymi pod koniec XII w., zdecydował się sprzedać narzędzia swojej pracy i studiów, cenne i drogie księgi, łącznie ze swoim egzemplarzem Biblii, mówiąc, że nie będzie studiował na martwych skórach, podczas gdy ludzie umierają z głodu (za: Humbert-Marie Vicaire, Historie de Saint Dominique, Cerf, 2004, s. 92). Jako kanonik katedry w Osma, towarzyszył swojemu biskupowi Diego, w misji dyplomatycznej na północ Europy, do Danii. Po drodze ze smutkiem obserwuje sytuację na południu Francji, opanowanej przez herezję katarską. To stanowi moment przełomowy w jego życiu.
Pragnienie głoszenia Ewangelii aż na krańce świata, myśląc w sposób szczególny o legendarnym ludzie Kumanów, nie opuści go aż do śmierci. Jednak papież Innocenty III skierował go właśnie do południowej Francji, dotkniętej herezją albigensów, katarów. Dominik zrozumiał, że do takiej pracy potrzeba misjonarzy wykształconych, umiejących podjąć kwestie i problemy teologiczne, aby móc z przekonaniem wskazać racje przemawiające za wiarą katolicką. Jednakże Dominik, jako człowiek Ewangelii, uznał, że przede wszystkim niezastąpiony jest przykład własnego życia jako bycie wiarygodnym i autentycznym świadkiem Chrystusa, który żyje Ewangelią na co dzień, także w ewangelicznym ubóstwie. Miłosierdzie i współczucie dla ludzi zagubionych przede wszystkim duchowo, stanie się najistotniejszym elementem jego życia. Świadkowie jego życia, mówili, że noce spędzał z Bogiem na modlitwach, a dzień poświęcał dla bliźnich, podkreślając jego radość jaśniejącą na twarzy.
Przebywając w regionie Tuluzy i Fanjeaux, Dominik postanowił zgromadzić nawrócone przez siebie kobiety ze środowisk katarskich w pierwszą wspólnotę mniszek, zakładając w 1206 r. klasztor w Prouilhe koło Fanjeaux. Odtąd mniszki stanowiły i do dziś stanowią zaplecze modlitewne w pracy i posłudze apostolskiej swoich braci. Pierwszy konwent braci powstał w Tuluzie w 1215 r.
Zakon św. Dominika zatwierdził w 1216 roku papież Honoriusz III. Dominik zmarł w Bolonii 6 sierpnia 1221 roku. Jego synowie byli już wtedy obecni we Francji, Hiszpanii, we Włoszech, w Polsce i wielu innych krajach. Papież Grzegorz IX, który dobrze znając św. Dominika, chciał osobiście przewodniczyć jego pogrzebowi, powiedział: „spotkałem w nim człowieka, który w pełni realizował regułę życia Apostołów, i nie wątpię, że połączył się z nimi w ich chwale w niebie”. Ten sam papież kanonizował go 3 lipca 1234 roku. Jego święto uroczyście obchodzi się 8 sierpnia.
